Een blog van Katleen Janssens

Het water valt met bakken uit de lucht terwijl ik een korte mindfulness oefening begeleid onder een afdakje. We zijn met z’n twaalven, nieuwsgierig om het bos op een andere manier te verkennen. Het regent zo hard dat ik nauwelijks verstaanbaar ben. “Pff… Dit lukt niet!”, denk ik. Nochtans zie ik elke deelnemer rustig met de ogen gesloten zitten. Achteraf getuigen een paar vrouwen hoe bijzonder ze dat moment hadden ervaren: je ontspannen en openen, óók voor de stortbui, omgeven door de bomen. Meestal vluchten we dan weg, zeurend over het tegenvallende weer. Maar het openen en aanwezig zijn bracht juist verwondering en een geraakt worden door de schoonheid en de levendigheid die zo voelbaar zijn in de natuur om ons heen. Wanneer de regen zachter wordt vervolgen we onze weg door het bos. We wandelen in stilte, het ritme vertraagt. Ze worden door ons als begeleiders uitgenodigd om alle zintuigen te gebruiken, ieder op z’n eigen tempo. Ik zie met hoeveel aandacht ze bewegen, af en toe stilstaand om iets van dichtbij te bekijken, of om te luisteren naar een vogel of het gedruppel van de regen. Er is verstilling en eerbied merkbaar.

De zintuigen openen zich en laten hen dingen ontdekken die ze anders niet zien, horen, voelen of ruiken. Verwondering over hoe een stam kronkelt en een weg vindt om de boom te laten groeien, een insectje dat met z’n voelsprieten de schors aftast, over hoe geen enkel blaadje hetzelfde is, hoeveel leven er in de aarde zit, over hoe ondergronds het hele bos met elkaar in verbinding staat,  hoe lekker dorre bladeren ruiken… De gezichten verzachten en er ontstaat vreugde en speelsheid.

Tijdens de theeceremonie vertellen ze hoe de stilte en het intensere contact met de natuur hen toelaat om weer in verbinding te komen met zichzelf. Zowel lichaam als hart blijken wel te varen bij de verwondering. Er is een gevoel van thuiskomen. Ontroering ook over de kracht van hier en nu te zijn. Een besef dat het leven niet complex hoeft te zijn om geluk te ervaren, integendeel. De wens tot vereenvoudiging ontstaat en groeit. De wens tot échtheid, aanwezig zijn in het leven. Het besef van hoe kostbaar dit leven is en de wens tot zorg voor onze natuur.

Ik ben opgegroeid in de natuur en heb altijd natuur opgezocht zowel om te genieten als om tot rust te komen, of om inspiratie te vinden. Diezelfde natuur biedt mij ook troost en verbinding wanneer het leven iets lastiger is. Het is dan ook een groot plezier voor me om samen met een gelijkgestemde vriendin anderen te mogen begeleiden om deze manier van aanwezig zijn in de natuur te laten ontdekken.

Bomen, planten en dieren als stille leraren in levenskunst: niets is perfect, alles verandert voortdurend in zijn eigen tempo, meebewegend met de stroom en de wind, niets gaat verloren maar transformeert, bloeien en verwelken, eten en gegeten worden, dag en nacht, zon en regen, … Alles maakt deel uit van dit oneindige levensweb waarin alles een plek heeft, waar ook wij mensen toe behoren. Dit ervaren brengt innerlijke vrede en vertrouwen.

Voor mij is bosbaden onderdeel van het meditatieve pad. Oprechte verwondering in het openen voor wat er is. Het lijkt wel of de natuur over een magisch stafje beschikt om wakker hier en nu te zijn en dat ook nog aan te moedigen. Als we maar willen stilstaan en kijken… dan voelen we het leven door ons heen stromen en vergeten we even het onderscheid tussen onszelf en de bomen.