Mirjam Schild
Als kind van twee oorlog-getraumatiseerde ouders ben ik al heel vroeg in contact gekomen met wezenlijke existentiële vragen zoals: waarom bestaan we? Wat is de zin van het bestaan? Waarom leef ik en anderen niet? Hoe kan het dat er zoveel macht over anderen wordt uitgeoefend? Waarom wordt er zoveel geleden? Wat is toch de oorzaak van al dat lijden? Ik voelde heel intens het lijden van mijn ouders en familie en stond voor mijn gevoel met lege handen.
Vanaf mijn puberteit ben ik op zoek gegaan naar antwoorden op mijn vragen. Via allerlei soorten therapieën en uiteindelijk mijn eigen opleidingen, eerst als maatschappelijk werker en later als Psychotherapeut kwam ik steeds dichter bij de essentie wat lijden nu eigenlijk is.
Halverwege de jaren negentig ben ik voorzichtig met mediteren begonnen. Pas in 2004 toen ik in aanraking kwam met de retraites van Thich Nath Hanh werd ik echt gegrepen door de leringen van de Boeddha. Het was een feest om te ervaren datgene wat ik al jaren intuïtief voelde herkend te zien in een eeuwenoude traditie. Ik kreeg ineens duidelijke tools om mijn ontdekkingsreis naar de oorsprong van het lijden te kunnen vervolgen. Toen ik bovendien in 2006 de opleiding tot Mindfulnesstrainer en later de opleidingen tot compassietrainer en insight dialogue trainer ben gaan volgen verstevigde dat mijn beoefening.
Leraren
Ontzettend dankbaar ben ik voor de vele leraren (naast de Boeddha) die me op deze weg begeleid hebben. Ik noem er een paar: Frits Koster, Joost van den Heuvel Rijnders, Vivekananda, Stephen en Martine Batchelor, Thich Nhat Hanh, Christina Feldman, Gregory Kramer, Joseph Goldstein, de Dalai Lama, Sylvia Boorstein, Genpo Roshi, Carol Wilson, Ven. U Tejanya, Bikkhu Kumara, Pascal Auclair.
Als mens is het zoeken van verbinding altijd de drijvende factor geweest in mijn leven. Van partnerschap tot moederschap van werknemer, trainer, psychotherapeut, coach en als meditatiebegeleider geloof ik in de enorme kracht van verbinding, als we met elkaar het gebied van de Common Humanity aanraken zijn we in staat om veel lijden op te heffen.
Ruim een jaar geleden werd ik geconfronteerd met een chronische ziekte die veel impact heeft op mijn dagelijkse bestaan. Tijdens de beginfase van mijn ziekte heb ik sterk ervaren hoezeer de reactiviteit van weerstand en verlangen een rol speelt bij het gevoel te lijden. Zelfs de gedachte: ik wil weer gezond zijn (positief ingestoken) is een gedachte door weerstand gestuurd (de situatie zoals hij nu is is niet ok, het moet anders). Dat inzicht bevrijdde me van het gevoel ergens anders te willen/moeten zijn dan dat ik was en mijn lijden te kunnen omarmen. Erkennen wat er is betekent voor mij dan ook dat de ervaring niet anders hoeft te zijn dan zoals het op dit moment zich aan me voordoet.
Dat wil overigens niet zeggen dat ik geen verdriet of boosheid ervaar in mijn dagelijkse leven, ik ben nog lang niet vrij van verlangen en weerstand maar ik leer de weg naar vrijheid steeds beter kennen.