Een blog van Ria Kea

Ik woon in een oude stadswijk ”de Pijp” in Amsterdam op 1 hoog. Een huis met 4 verdiepingen en ik heb beneden-en bovenburen. Een huis gebouwd in 1890 met niet al te dikke muren en vloeren. We hebben in ons huis de afspraak om binnenshuis niet met schoenen te lopen zodat we het geluid van voetstappen iets reduceren.

Het is zondagochtend, ik geniet van de ochtendstilte, de stad die nog slaapt. Het tjirpen van de vogels, het zonlicht dat naar binnen valt. Langzamerhand ontwaakt de stad en ook mijn bovenburen. Ik ben mij bewust van het geschuifel boven mijn hoofd en de leefgeluiden van de kraan die loopt, de gordijnen die geopend worden.

Totdat deze leefgeluiden verstoord worden door harde voetstappen, kennelijk heeft de buurman besloten schoenen aan te doen. Na een poosje merk ik dat de gedachte opkomt dat hij zich niet aan onze afspraak houdt. Ik raak geïrriteerd en teleurgesteld.

Mijn neiging om te reageren met een berichtje laat ik voor wat het is en ik besluit even af te wachten. Misschien is hij van plan straks weg te gaan en moet hij nog het een en ander doen….

Ik ervaar machteloosheid, weet niet wat te doen en hoe te reageren deze keer. Ik wil geen burenruzie, ik wil geen zoveelste keer belofte horen dat zij hun best doen en dan er toch niet aan voldoen. Ik zie de vele keren dat het ook zo ging voor me. Zo gaat het, zo is het nu, dit is er. Ik voel angst om niet gehoord te worden, niet gezien te worden, verdriet. 

En dan opeens zie ik: dit is niet van Mij. Een zachtheid maakt plaats. In voel de knoop in mijn borst, de spanning wegvloeien, er ontstaat ruimte en vreugde. Ik voel compassie voor mijn buurman en mijn reacties.

Zo heb ik in het verleden gereageerd. Het zien hoe dit zich ontvouwt en het gevoel van bevrijding geeft mij weer opnieuw de richting hoe verder te gaan.