Een blog van Riët Aarsse

Een oude herinnering is opeens vers in mijn mind. Mijn moeder zit achter de piano en speelt met grote blijheid een sinterklaasliedje. Wij kinderen zingen enthousiast mee. Het staat me bij dat dat niet te lang moest duren, want het zingen was de inleiding tot iets dat veel spannender was: een roffel op de deur. En als we opendeden vonden we op de stoep een jutezak met pakjes. In het donker van de avond riepen we keihard ‘Dank je sinterklaasje’ en het feest kon beginnen. De pakjes waren vaak camouflages voor allerlei surprises en gedichten.

December heeft zoveel rituelen. Ik weet niet zo goed wat we eigenlijk vieren met Sinterklaas, maar voor Kerst is dat natuurlijk duidelijk. En ook zonder christelijke achtergrond is het waardevol want het kan een van weinig aanleidingen (verjaardag, geboorte, dood) zijn om met anderen te zijn die je in het leven van alledag nauwelijks ziet. En hoewel het kan verworden tot een commercieel aangejaagde gebeurtenis vind ik de onderliggende intentie van samenzijn, delen, iets moois voor elkaar bedenken en samen stilstaan in dankbaarheid zo waardevol en prachtig.
Vorig jaar was ik met Oud en Nieuw in Sri Lanka, bij de moeder van een bevriende monnik. Geen vuurwerk of champagne daar, maar vanuit een lange, boeddhistisch getinte traditie, maakte ze me deelgenoot van een prachtig ritueel. We moesten naar de markt om een keramieken rond potje te kopen, vervolgens hout sprokkelen en een kleine stellage maken met het hout, zodat het potje daar op kon staan. In het potje zelf werd kokosmelk gekookt. En terwijl het ging bubbelen deden we metta meditatie, in alle windrichtingen. De bellen van de overkokende melk werden groter en groter. Het stopte toen de melk was drooggekookt. Ik vond het er behoorlijk smerig uitzien. Maar de moeder van de monnik keek tevreden naar het drooggekookte potje, de bellen waren gelijkmatig in alle windrichtingen gegaan. Dat was een goed teken. We wensten elkaar een gezond en gelukkig nieuwjaar en gingen slapen. In de verte was wel wat vuurwerk, maar ik herinner me de stilte en vriendelijkheid van op deze manier een jaar afsluiten en een nieuw jaar ingaan.

Het bewust doen van handelingen vanuit een mooie intentie als ondergrond kan zo verrassend zijn. We brengen iets ‘heiligs’ naar iets wat anders heel gewoon zou zijn. Ik merk hoe dat de innerlijke blijheid en stilte versterkt. Het is meer dan bewust tandenpoetsen. Als we er een ritueel voor iets moois van maken (gezondheid, geluk) wordt het een toegewijde daad waarbij het resultaat, net als de belletjes in de kokosmelk, alle richtingen op gaat.