Een blog van Riët Aarsse

Met plezier kijk ik naar de beelden van de Vierdaagse die een driedaagse wandeltocht werd. De beelden brengen me terug naar mijn studententijd toen ik met twee vriendinnen, behoorlijk onvoorbereid, de Vierdaagse liep. Het was een prachtig pad en het gevoel van saamhorigheid onder de lopers was groot. De blaren waren te hanteren en afwisselend liepen we te zingen of bemoedigden we elkaar als het nodig was. Nadat ik 100 km in de benen had, zat ik er de derde dag behoorlijk doorheen. Op dat moment haalde een colonne militairen ons met een doortastend tempo in (zij liepen 50 km per dag met bepakking, wij 40 km zonder bepakking). Twee boomhoge jonge mannen zagen blijkbaar iets aan mij, want zonder te spreken pakte elk mij onder een oksel en vervoerden mij een paar honderd meter door de lucht. Dat bleek genoeg om weer hernieuwde energie te voelen en terwijl we grappen makend voortliepen waren zij al in de verte verdwenen. Snellopers en langzaamlopers, we kwamen allemaal bij de finish. Daar stonden onze familieleden enthousiast te zwaaien en ontvingen we onze medailles.

De wandelavonturen doen mij denken aan het op retraite gaan: driedaagse, vierdaagse of meerdaagse. Met andere mediterenden samen op pad in de stilte. Soms gaat het soepel, soms kom je de dag niet door, trekt en duwt er van alles, laat het ongemak, stress en lijden (dukkha) zich zien en wil je het liefste stoppen. Twijfel komt op en je vraagt je af waarom je ooit bedacht had dat het een goed idee was om op retraite te gaan. Waarom we op die momenten doorgaan is interessant om te onderzoeken. Misschien innerlijke voornemens en doorzettingsvermogen. Misschien wijsheid, wetend dat ook dit verandert. En misschien iets van buitenaf. Een stukje chocola, het zien van een collega-mediterende die als uit steen gehouwen zit met een zachte glimlach om de mond (hoewel dat ook verwoestend kan zijn voor onze motivatie), misschien een bemoedigend woord van de begeleider of een blik van verstandhouding met een collega-mediterende die ook onrustig zit te plukken aan zijn kleren of heen en weer zit te schuiven om maar vrij te raken van die vermaledijde pijnen. Soms ontvangen we een glimlach. Wat het ook is. Het kan zo’n verschil maken. Omdat de mind even een ander object van aandacht krijgt en de heilzame kwaliteiten van de geest het even voor het zeggen krijgen. En dan kan het weer stromen, we voelen ons gedragen door anderen, zelfs als we in stilte zijn. De zon breekt door, inzicht dringt zich op en innerlijke vreugde en geluk ontstaan. Totdat dat ook weer verandert. Diepe wijsheid dringt door.

En dan is daar de finish. Geen zichtbare medaille aan het eind. Wel de innerlijk vruchten van vreugde, inzicht, kalmte wellicht, soms levens transformerend. Geen zichtbare medaille, terwijl het innerlijke pad van de stilteretraite vele keren zwaarder kan zijn dan het lopen van de Vierdaagse. En om dat onzichtbare zichtbaar te maken, hierbij hulde aan alle moedige en volhardende mediterenden die deze zomer dwars tegen de stroom zijn ingegaan en een retraitepad van vriendelijkheid en opmerkzaamheid hebben gelopen! Sadhu! Goed gedaan!